Suffisant est suffisant

Onze laatste dag. Daar waren we eigenlijk gisteren al over uit. Maar ja, wat te doen op zo'n laatste dag? Allerlei mogelijkheden passeren de revue en uiteindelijk komt het erop neer dat we nergens echt zin in hebben. Het enige dat ik nog graag wil, is 'onze' berg te beklimmen en naar la Tzoumaz te lopen. Sander ziet dat echter helemaal niet meer zitten. We besluiten in elk geval omhoog te klimmen en daarna via Auddes weer naar Iserables te gaan. We hopen onderweg nog iets van een bise te vinden.

De klim naar boven is onwaarschijnlijk zwaar. We moeten af en toe echt klimmen en klauteren. Leia vindt ons maar zwak; ze probeert ons zelfs tegen de berg op te trekken!
Na wat een eeuwigheid lijkt, komt eindelijk Les Crêtaux in beeld en kunnen we eindelijk weer een stuk vlak lopen.

We lopen nu op de verharde weg en die daalt heel langzaam af. Vooral Sander heeft het heel zwaar met dalen; zijn schenen doen hem veel pijn. Ik begin juist net weer een beetje bij te komen. Onderweg naar boven hing mijn tong op mijn enkels, maar zo kan ik de rest van de dag wel doorlopen. Maar Sander dus niet helaas. We gaan dus ook niet op zoek naar een bise en zeker niet naar La Tzoumaz. Toch nemen we niet de (kortere) wandelroute, maar blijven we de verharde weg volgen tot we weer in Iserables zijn. Dan is het nog maar een klein eindje tot we weer onderaan de trap staan. Pfoei! Wat is dat toch steeds weer afzien, dat je je huisje ziet, maar eerst al die treden nog op moet...

Intussen hebben we al flink wat opgeruimd en drinken we nog een laatste borrel met uitzicht op de bergen. Morgen rijden we naar huis en dan hebben we nog lekker een weekje Thuis in het vooruitzicht.  

l'Été est arrivé, mais pas ici!

We doen het vandaag iets minder rustig aan, want er staat een flinke autorit op het programma. We rijden richting Visp en vanaf daar rijden we door een prachtig V-vormig dal. De rechterkant gaat naar de Matterhorn, maar gezien de vele bewolking laten we die voor wat het is en gaan we linksaf richting Saas Fee. De weg erheen is al een belevenis op zich, Veel riviertjes en watervalletjes, grappige dorpjes en slingerende weggetjes naar boven.

In Saas Fee aangekomen, stuiten we op een enorme parkeergarage. Het is een autovrij stadje. Al het vervoer gaat daar met electrische wagentjes. We parkeren de auto en gaan te voet richtig de busterminal. Daar vragen we de weg naar onze lift. Er zijn er namelijk wel een stuk of vijftien, met allemaal verschillende startpunten. Hier kan ik weer lekker Duits babbelen en dat gaat me toch een stuk makkelijker af dan Frans. Om bij onze lift te komen, moeten we het dorp achter ons laten en afzakken naar beneden. De eerste liften die we daar tegenkomen zijn gesloten. Braaf doorlopen maar, want de onze zat hier nog niet bij. Als we dan eindelijk bij de goede lift zijn aangekomen, wacht ons een teleurstelling. Ook deze is gesloten. En dan moet je weten, dat overal in het dorp electronische informatieborden staan, waarop toch duidelijk te zien is dat deze open zou moeten zijn.

We besluiten een stuk te gaan wandelen naar een volgende lift, die verder het dal in ligt. Maar helaas, ook deze blijkt gesloten. En als we dan daar een beetje om ons heen staan te koekeloeren, ziet Sander heel in de verte opeens een lift waar wel beweging in zit! Het beginpunt lijkt helemaal bovenaan Saas Fee te liggen. Maar ey, we hebben vakantie, dus gaan maar weer op pad. We lopen Saas Fee weer binnen en merken dan dat dit echt een leuk stadje is. Overal terrasjes, winkeltjes, restaurantjes. Veel tentjes zijn alleen nog dicht, want kennelijk begint hier de zomer pas volgende week...

Het is al met al een flinke wandeling geweest langs al die liften, dus als we bij de enige werkende zijn gearriveerd, gaan we eerst even lekker in de schaduw zitten uitpuffen. Leia ging onderweg naar boven zelfs al een keer liggen, alsof ze wilde zeggen: "tot hier en niet verder".

Het ritje met de lift is kort en akelig duur, maar we vinden het alledrie prachtig. Boven angekomen zien we dan eindelijk sneeuw. Leia kan het niet zo bekoren, die heeft meer interesse in de marmottenkeutels. We genieten een tijdje van het prachtige uitzicht en gaan dan bij het restaurant een lekkere bak koffie halen. Op de kaart staat Apfelstrudel mit Vanille en dat lijkt ons wel erg lekker. Zeven jaar geleden, op net zo'n berg maar dan in Oostenrijk, aten we dat voor het eerst. We zijn er dus wel weer aan toe.

Het ritje terug naar beneden duurt net zo kort, maar ook nu weer genieten we met volle teugen van de stilte en het uitzicht. De parking blijkt niet ver van het stationnetje te liggen, dus in no time zijn we weer op pad naar huis. Al met al hebben we dik drie uur in Saas Fee rondgewandeld; de benen zijn dus wel toe aan wat rust.

In het huisje checken we op internet de weersverwachting en controleren we ook meteen even hoe dat nou zit met die zomer hier. Het zomerseizoen begint, voor wat de 'attracties' betreft, dus echt pas na volgende week. Dat betekent dat we dus nog een week lang tegen dit soort gesloten liften aanlopen. Er moeten een heleboel wandelingen geschrapt worden.

Op dit moment, zaterdagochtend, hebben we allebei het idee dat het wel mooi is geweest. We hebben genoten en prachtige bergen gezien, maar het vooruitzicht van een weekje thuis is toch ook wel erg aanlokkelijk.

Wordt vervolgd.... of juist niet!   

Le téléfrédérique

Al bij het opstaan zien we dat het buiten niet veel soeps is. Sander checkt het weerbericht en ziet dat er voor de hele dag onweer en regen wordt verwacht hier. Snel kijken we of een van onze 'verder weg'-wensen misschien beter weer heeft, maar helaas, ook daar is de verwachting slecht. Dat schiet niet op, want ook tijdens een autoroute willen we wel iets kunnen zien.

Dan maar een tentdag ervan maken. We nemen uitgebreid de tijd om te onthaasten en ik schrijf op mijn gemak het verslag van gisteren. Leia houdt intussen goed in de gaten of het buiten al wat opklaart. Tegen half twee zien we zowaar een zonnetje en we besluiten toch een stuk te gaan wandelen. Frederiek roept al dagen dat we naar Riddes moeten lopen, dus dat gaan we doen!

Het is een leuke wandeling, zeker de tweede helft. Dan loop je over een paadje en dat geeft toch altijd een wat idyllischer gevoel dan een weggetje. We doorkruisen op zeker moment zelfs een boomgaard, waar we door grote hekken in en uit moeten. Je hebt mooie uitzichten op Iserables en later op Riddes. Langs de route staan weer allemaal informatieborden, waarvan wij weer alleen maar de plaatjes begrijpen. Als we bijna beneden zijn, komen we een bergopgaande tegenligger tegen. Stoer hoor, dat hij dat doet. Wij zijn al kapot van de afdaling, laat staan dat we de berg op zouden moeten!

Beneden in Riddes doen we wat boodschapjes en melden we ons bij de téléferique. Wij moeten betalen, Leia is gratis. C'est bon! Met deze lift zijn we binnen tien minuten weer bovenaan de berg en om vier uur stappen we ons huisje weer binnen. Dan begint het ook weer flink te regenen, dus we hebben heel veel mazzel gehad tijdens onze tour. We hadden zelfs af en toe een zonnetje boven ons.

Hier in het huisje liggen twee gastenboeken waarin alle 'bewoners' een stuk schrijven. Ik vind het vooral geweldig om verhalen over Jan, Frederiek en, in het oudste boek, Frédérique te lezen. Wat hebben die twee al veel meegemaakt hier. Geen wonder dat deze plek zo dierbaar voor ze is. Wij beginnen het te snappen!

Le Pression est du chaudron

We beginnen al lekker te onthaasten. Ik vermaak me met het lezen van een enorme stapel Donald Ducks. Daar kan toch geen e-reader tegenop. Sander slaapt lekker uit en rommelt wat aan in en om het huisje.

Zo vroeg mogelijk bellen we pensionada Els, die vandaag verjaart. Ze is toevallig net in Valthe en dus krijgen we ook Frederiek nog even aan de lijn. Van haar krijgen we nog wat extra doe-tips. Een daarvan is wandelen bij Seviez en als ik daar vervolgens ook nog een kaartje van vind, is het dagplan gemaakt.

We rijden via een illegale route het dorp uit. Alleen voor aanwonenden staat er op het bordje (denken we...), maar ach, wij kunnen niet zo goed Frans immers! Het is een mooie weg en we slingeren helemaal rondom de berg. En dan komen we door Nendaz, en weer, en weer, en weer. Nendaz is een stadje dat tegen de berg op is gebouwd en om het eenvoudig te maken, hebben ze het stadje vier verschillende namen gegeven, Basse, Haute, Super en Loodvrij. Dat laatste is een geintje natuurlijk, maar wij vonden het wel toepasselijk aangezien er een enorme lading benzinestations zijn.

In Seviez aangekomen zien we tot onze verrassing dat we kennelijk een ghosttown op het programma hebben. Dit oord is, op wat werklui na, uitgestorven. Er staan een stuk of vier enorme hotels met eronder allemaal dichte winkels. De liften, waarmee we nog verder naar boven hadden gemoeten, zijn uiteraard ook gesloten. Dan maar te voet bij het volgende dorpje zien te komen. Van daaruit gaat een bakjeslift naar nog hogere plekken. We hopen maar dat die wel open is en gaan aan de wandel. Hijgend en puffend klauteren we naar boven. In onze lange broek, want we hadden rekening gehouden met sneeuw aan de top. Maar ja, aangezien we daar nog lang niet zijn, zijn we enigszins overdressed.

Halverwege komen we langs een enorme skihut. Gesloten. Natuurlijk. We lopen nog een eindje verder en zien dan een heerlijk plekje om te pauzeren. Dat vindt Leia ook, ze ziet een stroompje en plonst er zonder aarzeling in om af te koelen. Daarna heeft ze compleet de kolder in de kop en ze rent een marathon aan rondjes door de alpenweide. Uitgeput ploft ook zij uiteindelijk naast ons neer om te pauzeren. Wij zijn blij; eindelijk heeft ze kunnen rennen!

Als we weer een beetje bijgetrokken zijn, lopen we nog een stuk verder omhoog, totdat we een riviertje zien, met een wandelroute-bordje ernaast. 'Siviez die kant op'. Dat doen we dan maar, want de hoop dat de lift verderop het wel doet, is inmiddels vervlogen. We zien geen enkele beweging.

Ook dit blijkt weer een goede keuze. Eindelijk lopen we een avontuurlijke route; Klimmen en klauteren, watertjes oversteken en genieten.

Terug bij de auto zien we dat we toch zo'n drie uur hebben rondgesjouwd. Het was de moeite zeker waard. Op ons laatste restje benzine laten we de auto naar beneden rollen richting Sion. In Nendaz-Loodvrij gooien we de tank vol en dan kunnen we weer vol gas verder. De Aldi in Sion is snel gevonden en met de nodige boodschapjes knorren we weer naar Iserables. Dit keer via de officiele route. De auto zetten we weer op de parking onderaan. Hoewel we dan flink moeten klimmen naar het huisje, lijkt deze afstand ons wel korter dan die naar de parking bovenaan, waar we de auto vannacht hadden staan. Het heeft ook wel wat; helemaal uitgeput bij je huisje aan komen en dan neerploffen op de bank...

Hier thuis doen we niet veel bijzonders meer. Ik lees weer mijn duckies, Leia houdt winterslaap en Sander kokkerelt met de -volgens hem- fantastische pannen. We drinken een lekkere borrel op mama's verjaardag, terwijl het buiten langzaam begint te regenen. Er staat nu een heerlijk briesje en de lucht wordt al wat koeler. Wij zijn relaxed. De druk is van de ketel!

Aambijen

De dag begint voor ons om 8uur; we beginnen al aardig in ons ritme te komen. Na een bakkie koffie en een broodje gaan we op pad met Leia. Hier vlakbij kunnen we invoegen bij een wandelroute 'La voie des erables' en die wandeling moet mooie uitzichten en leerzame momenten bieden.
Op het stuk dat wij liepen, waren inderdaad prachtige uitzichten. Het leerzame deel bestond uit borden met allerhande Franse teksten. We hebben dus maar braaf plaatjes gekeken. Maar niet veel geleerd dus!

Toen we Iserables weer doorkruisten, hebben we de route rechts laten liggen en zijn we links gegaan. Rebellen als we zijn!  'Thuis' gekomen hebben we alledrie een tijdje liggen uitpuffen; het laatste stuk was bergop en dat zijn onze Hollandse pootjes niet gewend!

Vanmiddag zijn Sander en ik samen nog even naar Martigny gereden. Dit keer zonder Tom en dat ging bijna goed. Toen we Martigny opeens weer uitreden, hebben we toch de Tom maar even aangezet. Tom vond dat we moesten omkeren en verloor toen het signaal. Handig die techniek... Gelukkig nam ik het dapper over en loodste ik Sander linea recta naar de Aldi. Daar parkeerden we de auto en liepen we richting de twee grote winkelcentra ernaast.

De zoektocht naar Karl Voegele kon beginnen. Volgens mijn informatie moest deze namelijk in een van de twee zitten, maar niet te vinden dus. Totdat ik opeens op het lumineuze idee kwam om Karl V te googelen en we erachter kwamen dat Karl V een schoenenzaak is. Die had ik dus wel gezien! Zit bij de Charles Voegele in....  Had ik kunnen weten, misschien, denk ik...
De J-Club molens waren snel gevonden en ik ben er dit keer wel mee op de foto gegaan. Echt een topland dit joh; Ze hebben hier nu gewoon al New Arrivals hangen terwijl wij ze nog niet eens verzonden hebben... Echt knap!

Na onze winkeltocht hebben we uitgebreid boodschappen gedaan bij de Aldi, zodat Sander vanavond lekker kon gaan kokkerellen. Doet hij anders nooit op vakantie; we zitten dus echt duidelijk in een nieuw vakantieritme. Er zijn hier dan ook wel alle mogelijkheden voor. De keuken is echt van alle benodigdheden voorzien. Zelfs een blikopener hebben we inmiddels ontdekt (ahum!).

Na het eten stond er een oudere dame op de stoep. Ze stelde zich voor, maar ik verstond er natuurlijk geen snars van. Pas toen ze het voor de derde keer zei, kon ik opmaken dat ze de schoonmoeder van Ruth is. Ruth is degene die voor het huisje hier zorgt. We hadden gisteren aan Jan gemeld dat er een enorme zwerm wespen/bijen huist in de tuin. Dus ja hoor, ik mocht met de oude dame de tuin in klimmen en in mijn uitstekende Frans uitleggen hoe of wat. Ik kon gelukkig redelijk volgen wat zij mij te zeggen had. Het zijn bijen (aambijen in het 
Frans!!!) die met zijn allen op een bepaald bloemetje afkomen en zodra dat bloemetje is leeggevroten zullen ze verdwijnen. Let's hope so/Nous hopelons!

Als extra bonus wist la belle-mêre nog te vertellen dat roken zeer ongezond is. Ze zag natuurlijk de asbak staan. Tja, mijn stokpaardje, ma cigarette electrique, werd natuurlijk uit de kast gehaald, maar helaas trapte ze daar niet in. Ik moest maar bonbons eten in plaats van sigaretten, dat doet zij ook. Nou vooruit, ik zal het proberen... bonsoir madame!!!

Chercher le 'blique-ouverte'

Toen Sander ons traditionele eerste-avond-van-de-vakantie-menu klaar wilde maken, ging hij op zoek naar de blikopener. Want sinds SuziWan geen nasi in zak meer maakt, zijn we overgestapt op de blik-nasi. Maar helaas, zelfs nadat we alle kastjes en laatjes in het hele flatje hadden afgespeurd, een blikopener was niet te vinden. We vonden wel een vaag dingetje dat waarschijnlijk gebruikt zou moeten worden, maar op welke manier we dat ding ook op ons blik zetten, open ging het niet! Uiteindelijk is San maar met een mes in de weer gegaan, die lagen er namelijk wel genoeg!

Na het eten zijn we ons bed weer in gedoken, want we waren allebei kapot. Leia in de bench in de keuken, maar die was daar niet zo van gediend; binnen vijf minuten werden we getrakteerd op een concert... en als ze het dan eenmaal in haar kop heeft.... Dus, hond maar mee op bed, stiekem ook veel gezelliger natuurlijk!

Vanmorgen in alle vroegte wakker; we hebben gans iserable naar werk en school zien gaan. Het plan was vandaag wat boodschapjes te doen in Martigny en daarna misschien een wandelingetje bij een waterval.

Dus koers gezet naar de Aldi in Martigny. Ik mocht alleen naar binnen ivm het hondje. Leuk joh! Not! Maar goed, wel even alles bekeken en het nodige ingeslagen. Vooral flesjes water, want onze vorige vakanties wijzen wel uit dat we daar veel van nodig hebben.

In het boekje van de ANWB had ik gelezen over de Gorges de Durnand, vlakbij Martigny. Je zou daar watervallen kunnen zien over een afstand van 150meter. Aangekomen bij de Parking zijn we allebei wezen plassen en toen begonnen we vol goede moed aan de wandeling. Om bij het begin te komen, moest je door een verhoogde poort. Leia tilden we maar op, want het trappetje ernaartoe was open en daar durft madam niet overheen. Geen punt natuurlijk. Het eerste stuk ging over een zandpad, wel een beetje klimmen, maar prima te doen. En toen kwam het water in beeld, een echte wildwaterbaan. We moesten weer een paar trappetjes op, dus ach, Leia maar weer opgetild. Toen weer een stukkie zandpad en weer een trappetje. Twijfel sloeg wel toe, maar we hebben wel vaker in zo'n gorge gelopen en bij die gelegenheden was er ook wel af en toe een trappetje. Dus, hondje weer opgetild, trap op en bochtje om. Enzovoort enzovoort... Om er vervolgens achter te komen dat de hele  route omhoog uit trappetjes bestond! Gelukkig konden we vanaf het hoogste punt via zandpaadjes naar beneden, waardoor ook Leia nog een stukje kon wandelen. Met hondje zijn de gorges hier dus niet te doen. Goed om te weten, kunnen we meteen een aantal wensen van ons lijstje schrappen.

Terug bij de auto eten we een bammetje en daarna rijden we richting de col du grand-st-bernard. Helaas blijkt halverwege dat die afgesloten is, dus pak ik het boekje er weer bij en wordt de route bijgesteld. We besluiten naar Champex-lac te gaan en dat is een goede keuze. We zijn op ons dooie gemak rond een bergmeer gewandeld en Leia heeft gepootjebaad (of pootjegebaad, dat mag ook).

We eindigden onze rit weer in Martigny waar ik een boodschap ben gaan doen in een grote ' mall'. Doel was het bemachtigen van een soort USB-kabel voor de camera. Met handen en voeten en Jip-en-Janneke-Frans ben ik te weten gekomen dat men die niet heeft. Helaas. Bij het teruglopen ontdekte ik opeens een Zebra. Voor de onwetenden: dat is een kledingwinkel waar (jawel!!!) J-Club te vinden is!!! Helaas had ik mijn telefoon niet bij me, dus een bewijs kan ik niet leveren, maar de molen zag er, zeker na mijn servicerondje, prima uit!

Vanaf het moment dat wij Zwitserland binnenreden, krijg ik om de haverklap zogenaamde info-smsjes met plaatsnamen erin. Onwijs irritant natuurlijk, maar wij, met onze rijke fantasie, dachten dat dit wel eens kon zijn om in geval van vermissing de laatste locatie te achterhalen. In de plaatselijke supermarkt ben ik het met mijn inmiddels al vooruitgaande kleuterschool-Frans eens gaan uitzoeken. Daar wist men helaas niets van zo'n service... Toch maar de T-mobile bellen; blijkt dat het wel een service is, maar dan van de provider. Zodat ik weet met welke paal ik verbonden ben. Handig hoor, vooral als je een berg aan het opslingeren bent en bij iedere bocht de verbinding verliest. Dat zijn per berg al gauw zo'n zestien sms-jes. Een nog betere service is dat ze het ook uit kunnen zetten en dat heb ik dus maar laten doen.

Enfin, om nog even terug te komen op de titel en het begin van dit verhaal: Een blikopener kost in de enige winkel waar ik hem kon vinden maar liefst CHF30!!! Daar kunnen we, zelfs met de prijzen hier, wel 100 porties nasi van maken!!! Dus, het blik van vanavond werd weer gewoon met een mes opengehakt, want om nou alle winkels af te gaan op zoek naar een blique-ouverte....

On y va!

Klokslag negen uur hesen we Leia in onze volgepakte Pinda en vertrokken we naar Zwitserland. We zwaaiden nog vrolijk naar alle buren, waarvan er helaas niet één terugzwaaide... Maar dat mag de pret niet drukken; de vakantie is begonnen!!!

We gaan al meteen de strijd aan met Tom, want hij wil ons via Venlo sturen, terwijl wij toch echt via Arnhem gaan. "Stelletje betweters" roept Tom en vervolgens gaat hij tien minuten in staking, voordat hij met één nieuwe route op de proppen komt.... Die exact dezelfde aankomsttijd heeft!!!

Bij de afslag naar de A30, komen we in de eerste file, maar aangezien dat niet meer dan drie minuten opleverde, telt deze niet mee. Dus de filestand blijft op nul staan.

Om 22u passeren we de grens bij Arnheim en heeft Tom de instructie gekregen om wèl over tolwegen te gaan. De nieuwe aankomsttijd is half zeven morgenochtend. We zullen zien!

Iets boven Neuss houden we de eerste pitstop. Leia bewatert de Duitse plantjes en wij kopen een wc-bezoek en twee bakken koffie. Om half twaalf zijn we weer op pad richting Kjul, zoals Tom ons vertelt.

Tegen half twee gooien we de tank vol bij pitstop nummer twee. Precies volgens schema; we houden ons goed aan de rij- en rusttijden. Bij het wegrijden zien we zowaar wildlife: een vos!

Iets voor 3-en rijden we tot onze stomme verbazing Frankrijk binnen!!!!!
We proberen maar te vertrouwen op Tom...

Groot voordeel van deze 'detour' is dat we tijdens onze derde pitstop, even na Straatsburg, warme chocoladebroodjes konden krijgen. Pain au chocolat is ons vaste recept in frankrijk.

Om kwart voor vijf wordt duidelijk dat we Duitsland niet meer terugzien. Zwitserland komt in beeld!!!!!!
Bij de eerste mogelijkheid stoppen we om te tanken en te lozen. Ook halen we wat franken uit de muur, want zonder geld op pad zijn, is geen fijn gevoel.

Om half zeven maken we de laatste stop boven op een heuvel met uitzicht op het Berner Oberland. We zien hoge witte toppen en kunnen niet wachten tot we die van dichter bij gaan zien. Nog 121 kilometer te gaan en dan zijn we, als alles goed gaat, om 8.12 in Iserables.

Als we vlak voor Martigny nog even stoppen om de benen te strekken, ontdek ik dat mijn schoen zeiknat is. De stoep is kurkdroog, dus daar kan het niet van komen. Een inspectie van de auto dan maar: de mat aan de bijrijderskant is doorweekt en mijn tas, die daarop stond dus ook! We gaan er maar van uit dat het vocht van de airco is. Hadden we die dan toch uit moeten zetten in de bergen? De inhoud van mijn tas leg ik snel achterin te drogen, maar ikzelf zal toch weer op die natte mat moeten... Gelukkig is het nu nog maar twintig minuutjes!

Om half negen stonden we, naar een zigzaggende-vooruit-achteruit-zoektocht, dan eindelijk in ons onderkomen voor de komende twee weken. Het huisje is echt prachtig gelegen; vanuit alle ramen heb je vrij uitzicht op de omliggende witte bergtoppen. Sander heeft zichzelf volkomen afgepeigerd door tig keer de trappen op en af te lopen met alle bagage. Daarna moesten we de auto weer buiten het dorp op de parking zetten. De straatjes zijn hier zo smal dat er geen parkeerplekjes in het dorp zijn. Terwijl we naar de parking rijden, merken we dat we wel heel erg aan het dalen waren... aiaiai!! Dat betekent dat we flink moesten klimmen op de wandeling terug!

Maar goed, het is gelukt. En nu zitten we met een borreltje te proosten op onze trouwdag. Zeven jaar alweer! Zometeen gaan we lekker een paar uurtjes pitten, daar zijn we echt aan toe. Leia ligt te knorren aan onze voeten. Nou ja, haar maag dan... ze wilde gisteravond door alle drukte in huis niet eten en nu we hier zijn, moet ze nog een beetje wennen. Ik ook trouwens, maar dat zijn we wel gewend, eerste dag altijd heimwee en vanaf de tweede dag wil ik niet meer weg....